Autorijden staat bij DD Driving Events voorop, ook bij de Road to Rome. De prachtige Toscaanse landschappen tussen Florence en Rome nodigen echter ook uit om soms even stil te staan. Tel daarbij de culinaire verleidingen en het is ultiem genieten van het zoete Italiaanse leven.
Door Sandor van Es / Fotografie Anita Dekking
Anita Dekking is een beetje boos op haar echtgenoot. Die heeft zojuist een groepje ‘hardrijders’ op sleeptouw genomen om vervolgens in recordtempo een deel van een etappe af te leggen. “Dan zie je toch niks, Dolf? Deze tour draait er ook om dat je een beetje om je heen kijkt, de omgeving is té mooi om als een blind paard doorheen te racen.” Manlief kijkt haar een beetje schaapachtig aan. Sommige wegen zijn té uitdagend om niet even het gaspedaal naar beneden te trappen, zie je hem denken.
Gelukkig hoeft het een het ander niet uit te sluiten bij de Road to Rome. De reis zit sinds 2022 in het programma en was een langgekoesterde wens van Dolf en Anita. Met veel vaste klanten is het belangrijk om elk jaar nieuwe bestemmingen te presenteren, Rome is wat dat betreft nog redelijk vers. Recent zijn daar onder meer Belo Portugal en een tour door Slovenië, Kroatië en Montenegro aan toegevoegd.
De keuze voor een nieuwe locatie begint eerst en vooral vanuit persoonlijke interesse van het Dekking-duo. “De inspiratie komt uit allerlei hoeken: magazines, reisprogramma’s, social media, noem maar op”, vertelt Anita. “Het kan ook zo zijn dat Dolf een spannende weg in zijn hoofd heeft. Neem de Desert Mountains; ik las een verhaal over de Bardenas Reales, een woestijngebied in Noord-Spanje. Vond ik zó imponerend dat ik me erin ben gaan verdiepen, zodoende ontstond een trip die naast dit gebied ook naar de Picos de Europa, Costa Verde en de Rioja voert.”



De Dekking-keuring
Terug naar de Road to Rome, waar tijdens het verkennen en uitzetten – per etappe zijn gemiddeld drie tot vier dagen nodig – hotels en eetgelenheden zich in overvloed aandienden, maar waar het vinden van geschikte wegen een uitdaging was. Bochten genoeg in het land van de laars, het asfalt daarentegen bleek soms Italiaanse kaas met wel héél veel gaten. “Zouden we daar overheen gaan, dan zouden we onze auto’s daarna kunnen inschrijven voor een barreltocht”, grapt Dolf. Uiteraard heeft hij uiteindelijk wegen gevonden die wél door de Dekking-keuring kwamen.
Evengoed is voorafgaand aan de reis een kleine waarschuwing naar de deelnemers gegaan dat het niet allemaal biljartlakenglad is richting Rome. Sommigen hebben daarom geen sportwagen bij zich; we spotten onder meer een Range Rover en Mercedes-Benz G-klasse. Vaste klant Heiman heeft om dezelfde reden zijn Cayman GTS thuisgelaten en voor de gelegenheid een Audi A6 met luchtvering gehuurd. De Groninger, die een jaar of acht geleden zijn bedrijf verkocht, is er vrijwel elke reis bij. Tijdens de Curves Dolomiti van 2022 voor het eerst met een Porsche. “Ik had nog nooit zo’n soort auto gehad”, aldus de pensionado.” Tot mijn verbazing reed ik ineens iedereen voorbij. En dat terwijl ik helemaal niet het gevoel had dat ik aan het scheuren was. Het hoeft echter niet altijd zo hard, hoor. Naar Noorwegen heb ik een Taycan meegenomen, die is natuurlijk veel comfortabeler. En je kunt er overal prima laden. Ik kreeg alleen wel commentaar op mijn inhaalgedrag. Maar ja, dat gaat nu eenmaal erg makkelijk met zo’n elektrische auto…”



Strada del Vino
Vanuit Palazzo di Varignana, vlak bij Bologna, gaat het op de eerste dag los met een etappe van 233 kilometer. Eerst maken we een tussenstop bij het circuit van Imola, waar we het monument van Ayrton Senna bezoeken. Zijn beeld staat aan de binnenkant van Tamburello, de bocht waar de Braziliaan in 1994 om het leven kwam. Getuige de vele vlaggen, gedenktekens, bloemen en memorabilia is het een waar bedevaartsoord voor fans vanuit de hele wereld. Kijkend naar de plek aan de overkant komen de tv-beelden van het ongeluk onherroepelijk naar boven, kippenvel.
We buigen af naar het zuiden. In het bergachtige, groene grensgebied van Emiglia-Romagna en Toscane is het allemaal nog niet zo gepolijst. Na de warm-up van eerder deze ochtend kan iedereen lekker aan de bak, want de wegen beginnen steeds uitdagender te slingeren. Via Parco Regionale della Vena del Gesso gaat het naar Firenzuola en Mugello, we laten Florence vervolgens letterlijk rechts liggen. Vanaf een heuvel hebben we prachtig uitzicht over deze bakermat van de renaissance, daarna zetten we koers richting Siena. Dat doen we uiteraard niet via de snelste weg, maar de mooiste: de SR222, oftewel de Strada del Vino. Deze draait loom door de Chianti-streek, langs talloze wijnranken, olijfbomen en boerderijen. We zijn nu écht in Toscane, zoveel is wel duidelijk.
Tijd voor een wijnproeverij is er helaas niet, want in Panzano, een van de mooiste dorpen van Toscane, wacht een lunch bij Dario Cecchini. Deze flamboyante slager geniet dankzij de Netflix-documentairereeks Chef’s Table wereldfaam. Met zijn ‘van kop tot staart’-filosofie doet Cecchini zijn werk met veel respect voor de dieren. Eten op deze plek is een ware belevenis voor de vleesliefhebber.



Magnetiserend mooi
Tijdens de twee uur rijtijd die in de middag rest, wordt het decor steeds schilderachtiger. Lange lanen met cipressen leiden op diverse plekken naar goudgele villa’s bovenop de rollende heuvels. Hoe lager de zon zakt, hoe zachter het licht de afgeronde, schaars begroeide toppen bestrijkt. En des te gelaagder het landschap wordt. Toerend over een bergkam heb je soms een waanzinnig 360-gradenpanorama, alsof je je in een Toscaanse versie van het Mesdag-museum bevindt.
Kortom, terrein waarop je niet snel raakt uitgekeken. Gelukkig hoeft dat ook niet, want na een nacht in het heerlijke Castelfalfi-resort in Montaione blijven we voor etappe twee in deze magnetiserende omgeving en krijgen we een rondrit van een kleine tweehonderd kilometer voorgeschoteld. De ‘bangmakerij’ over de staat van het asfalt blijkt niet echt nodig te zijn geweest, de meeste deelnemers vinden het reuze meevallen. Wel moeten de mannen met de meer ‘hardcore’ auto’s soms de mouwen even opstropen. Zoals Olaf in zijn 991 GT3 Touring. “Op hobbelige stukken met weinig grip wil de achterkant wel eens een stapje opzij doen”, aldus de man die voorheen vooral in klassieke Porsches reed. “Het is even omschakelen om nu met zo’n scheermes te sturen, ik merk dat ik daardoor in de loop van de dag eerder moe word als voorheen. Maar dan doe ik gewoon een tandje terug en geniet ik nog steeds net zo hard.”
Manhattan van de Middeleeuwen
Om iedereen even lekker wakker te schudden, is om te beginnen een typisch ‘Dolf-weggetje’ in de route opgenomen. Dat wil zeggen: smal, lastig en onoverzichtelijk. “Je hebt binnen een groep met verschillende mensen te maken. De een vindt dit leuk, de ander dat. Je moet dus elke etappe voor voldoende variatie zorgen”, verklaart Dolf. “Daarnaast moet je af en toe het ritme breken met een leuk dorpje of stadje, zodat iedereen weer even kan resetten.”
Wat dat laatste betreft staan vandaag twee absolute parels op het programma, met ruim voldoende tijd om er rustig de toerist uit te hangen. Zo ontdekken we in Volterra de erfenis van onder meer de Etrusken, als ook een van de best bewaard gebleven amfitheaters uit de Romeinse tijd. Daarna gaan we naar een zo mogelijk nóg indrukwekkendere plek, eveneens bovenop een heuvel: San Gimignano. Door zijn vele torens is het stadje, dat de bijnaam ‘Manhattan van de Middeleeuwen’ draagt, al van veraf te herkennen. Rijke families bouwden er zeven, acht eeuwen geleden tegen elkaar op met als gevolg dat het stadje tijdens de hoogtijdagen 72 torens telde. Daarvan hebben er 14 de tand des tijds overleefd.



Genieten in een V10-cabrio
Na dit cultuurgedeelte kunnen we ’s middags ons hart ophalen aan een fijn stuk stuurwerk over heerlijk vloeiende wegen. Het landschap heeft zich inmiddels weer ‘geopend’, de Toscaanse vergezichten worden opnieuw op een presenteerblaadje aangeboden. Martijn geniet er in zijn Audi R8 Spyder met volle teugen van, hij laat zijn V10 er lustig op los brullen. “Met een groep autoliefhebbers op pad en dan dit soort routes rijden, dat is voor mij de ultieme vakantie”, zegt de softwareondernemer met een gelukzalige glimlach. En dan te bedenken dat hij pas op z’n 22e zijn rijbewijs haalde. “In 2000 begon ik in de automotive te werken en groeide mijn interesse. Ik had op een gegeven moment mijn oog laten vallen op een Audi TT. Pon had een Roadster staan, daarmee ben ik een blokje om gegaan; sindsdien ben ik verknocht aan cabrio’s.” Martijn heeft intussen een verzameling om je vingers bij af te likken. Naast de TT omvat die onder meer een Mercedes-AMG GT R Roadster, Aston Martin V12 Speedster, BAC Mono en een Jaguar F-Type SVR Convertible. Favoriet is evenwel zijn McLaren MP4-12C Spider. “Sommigen vinden ’m klinisch, maar hij doet precies wat ik wil. Ik heb al dik zeventigduizend kilometer op de teller staan. Die auto is trouwens de reden dat ik ergens anders ben gaan wonen. Ik had hem in het begin gewoon op straat staan, voor mijn rijtjeshuis. Maar dat vond de verzekering niet zo leuk. Nu heb ik een garage, en een loods een stukje verderop.”
Op naar Umbrië
Op dag drie wordt de weg richting Rome weer ingezet. Via bosrijke valleien en dito, groene heuvels kronkelen we naar Siena, daarna zetten we koers naar Asciano en Montepulciano. We bewegen ons door het hart, langs de as van Toscane. Dachten we voorgaande dagen dat het niet mooier kon, vandaag is het alsof we door een toeristenfolder of een fotoverzameling op Instagram rijden. De velden en akkerlanden laten de vormen van het eindeloze landschap nóg beter uitkomen, bovendien is het overzicht in de lange derde- en vierdeversnellingsbochten van de loom glooiende wegen optimaal. Wie hard wil, komt hier volledig aan zijn trekken. Wanneer we finishen bij ons hotel in een omgebouwde boerderij op het platteland van Umbrië, stappen Jacques en Annie uitgelaten uit hun Porsche 997 4S Cabriolet. “Wauw, het plaatje klopte helemaal”, aldus laatstgenoemde. “Wát een geweldige uitzichten vandaag. We zoeken altijd passende muziek uit, op een gegeven moment waren we allebei keihard Volare aan het meezingen.” Haar man vult aan: “We gaan al sinds 2017 mee met Dolf en Anita, het leuke is dat je meestal weer mensen van eerdere reizen ontmoet. Het is leuk om andere auto’s om je heen te hebben, dat voegt voor mij echt een stuk beleving toe.”



Knallen met de Jumbro’s
Over beleving gesproken, etappe 4 is met 276 kilometer en een beklimming van de 1.732 meter hoge vulkaan Monte Amiata een échte rijdersdag. Eerst staat een Rallye Monte Carlo-achtige col, de Monte Calcinaio op het programma. Daarna volgt een passage door de prachtige Orcia-vallei, vernoemd naar de rivier die er doorheen stroomt. Het routeboek dat Anita (naast de TomTom-navigatie) heeft gemaakt, raadt aan om af en toe de auto even langs de kant te zetten om de schoonheid van dit stukje aarde te bewonderen. Het is op de vloeiende, relatief brede wegen echter zo lekker ‘rauzen’, dat veel deelnemers liever het gas erop houden. De koffiestop in het pittoreske Monticchiello, een door Unesco erkend dorp met de bijnaam ‘la terrazza della Val d’Orcia’, is vroeg genoeg om op de rem te trappen.
We sluiten vandaag aan bij broers en supermarktondernemers Mark en Albert. Ze begonnen ooit gezamenlijk in een BMW M5, die werd evenwel na twee deelnames te log en zwaar bevonden. Nadat de ‘Jumbro’s’ overstapten naar een tweedehands Porsche Boxster, kregen ze de smaak écht te pakken. “Samen een auto delen is leuk, maar het gebeurde geregeld dat een van ons op een bepaald stuk weg baalde dat-ie ernaast zat in plaats van achter het stuur.” Dus kocht Mark een open 718 Boxster GTS en Albert een Spyder. Sindsdien knallen ze met z’n tweeën achter elkaar aan wanneer ze met de Dekkings op pad gaan.
Rome, we komen!
Samen met een stel 911 GT3’s, een Lamborghini Huracán en een 911 Turbo behoren de broers tot de vaste kopgroep. “Eerlijk gezegd zien we niet altijd even veel van de omgeving, het gaat ons primair om het rijden. En ’s avonds is het leuk om gezellig met z’n allen na te praten.” De weg naar de top van de Amiata is waanzinnig. Hij voert vervaarlijk kerend en draaiend door een sprookjesachtig berkenbos, onder een kathedraal-achtig dak van bladeren. De auto’s brullen, huilen, raspen en roffelen wanneer we van bocht naar bocht vliegen, de galm van het bos voert het spektakelgehalte nog verder op. Wat een sensaties!
In de middag is het weer tijd om, zoals Dolf het zegt, te resetten. Via een door ruige rotsen omgeven kloof komen we bij Saturnia in een omgeving die bekend staat om zijn thermale bronnen. Bij de Cascate del Mulino-waterval borrelt zwavelhoudend water van 37,5 graden door de aardkost naar boven. Da’s fijn relaxen na zo’n enerverende rit, waarna we ontspannen naar Porto Ercole op het schiereiland Monte Argentario toeren voor de overnachting.
De laatste dag start met een rondje eiland, door het mediterrane kustgebergte en langs zwoele havenplaatsjes. Na een rondje landinwaarts, door een landelijk, Eifel-achtig gebied, volgt een fijne lunch aan het strand van Chiarone Scalo. De dag staat een beetje in het teken van afschakelen, voor wie er evenwel niet genoeg van kan krijgen biedt het routeboek de optie om het finale deel van de slotetappe binnendoor te rijden. De meesten kiezen echter voor de Autostrada, om zodoende in de middag nog La Città Eterna, de eeuwige stad, te kunnen verkennen. Terwijl we langs het Pantheon, de Trevifontein, de Spaanse Trappen en andere hoogtepunten wandelen, denken we terug aan de afgelopen dagen. Zoals het gezegde luidt, leiden er meerdere wegen naar Rome. We kunnen ons echter niet voorstellen dat er mooiere zijn dan die Dolf en Anita Dekking ons hebben voorgeschoteld.
Lees hier de informatie over onze volgende Road to Rome van 26 april tot en met 2 mei 2025



Hans Derksen
Prachtige weergave van deze boeiende trip! Je krijgt er meteen zin in!
Anita Dekking
Super om te horen. Sandor kan een reis mooi beschrijven. De Toscane is een echte aanrader om eens naar toe te gaan. Alleen niet op feestdagen er naar toe gaan want dan is het overal vreselijk druk.